Armenian Literature- Hovhannes Shiraz- To Noah’s Crows (Armenian)

ՆՈՅԻ ԱԳՌԱՎՆԵՐԻՆ
Հովհաննես Շիրազ

Ո՞Ւր եք շտապում, ով խաբուած ջրեր,
Մեզ ծարաւ թողած՝ ո՞ւր էք շտապում,
…Սևանն է քաշում ծով կարօտը ձեր՝
Դուք ո՞ւր էք օտար ծովերը թափւում:

Անուշ է թվում ձեզ կանչող հեռուն,
Բայց դուք կը կորչեք ծովերում օտար,
Դարձէք՝ ծովանա թող հայոց առուն,
Մի՞թէ մոր գիրկը նեղ է ձեզ համար…

Ախ, մի՞թէ նեղ է, որ դուրս էք փախչում,
Բայց դուք կը կորչեք ծովերում օտար,
Ձեր կոյր կորուստով իմ յույսն է կորչում՝
Դառնում ծովասոյզ մի ջաղացաքար:

Դարեր գաղթել ենք, հիմի՞ էլ գաղթենք,
Երբ որ ծաղկել է մայր Հայաստանը, –
Մայր լեզուի կռւում է ինչո՞վ յաղթենք,
Երբ մեծ Մաշտոցի զօրքն է նոսրանում:

Ո՞վ է ձեր խելքը հեռուից գողանում,
Այս ո՞ւր էք չւում մայր հայրենիքից,
Մեզ Աւարայրում մենակ էք թողնում,
Մի՞թէ մայր ազգը սուրբ չէ “ճոխ” կեանքից:

Այս ո՞ւր էք փախչում, խելագար ջրեր,
Մեր բուռ հողն էլ ծով ծարաւ թողած, –
Դարձէք, ետ վազէք, որ դարձնենք անմեռ
Թէկուզ հայրենի մի խեղճ ջրաղաց:

Օտար ծովերն են ձեզնով քաղցրանում,
Բայց դառնանում է ծովակն հայրենի, –
Ո՞Ւր էք ձեր ոսկի ջրերը տանում,
Ո՞Ւր էք մեռցնում լեզուն մայրենի:

Մեր ամենասուրբ կռուից եք փախչում,
Սուրբ Աւարայրից մեր ամենօրեայ,
Ձեզ հետ մայրենի լեզուն է կորչում,
Վարդանն է ճչում, ես գոչն եմ նրա:

Ախ, անմիտ ջրեր, ո՞ւր էք շտապում,
Մի՞թէ կարօտ են օվկէանները ձեզ, –
Դարձէք… Սևանը ձեզ է պապակում,
Կանչում՝ Սահարա անապատի պես:

Մայրենի լեզուն ինչպէ՞ս կարկաչի,
Երբ որ չխօսես քո հայոց լեզուով,
Երբ աղբիւրի պէս՝ ծովերում կորչի,
Էլ ո՞վ քեզ կը տայ Մասիսդ, էլ ո՞վ:

Դուք հայոց ազգի յաւերժն էք թաղում,
Ձեր օրուայ կեանքում՝ գրկում օտարի,
Ահա թէ, հայեր, ինչո՞ւ չի շողում
Մասիսի ձիւնը՝ թագս վիթխարի:

Իմ պանդուխտ ջրեր, զուր էք շտապում,
Դարձէք, տուն վազէք, մեր մուրազ ջրեր,
Ինչո՞ւ էք օտար կնոջ գիրկ թափում
Հայ կոյսի բաժին կեանքն ու գանձը ձեր:

Ինչո՞ւ Գանատա, ի՞նչ Ամերիկա,
Երբ թեկուզ մի բուռ Հայաստանը կայ,
Տուն աղաւնացեք, Նոյի ագռաւներ,
Կը կորչէք, որպէս գայլախեղդ գառներ…

Մեր ամենօրեայ կռուի՞ց էք փախչում՝
Սուրբ Աւարայրից մեր ամենօրեայ,
Ինչից խռով էք՝ ինձ էլ է տանջում,
Գէթ Արարատից խռով միք մնայ:

Birth of a Revolution

As an 18 year old, it was the idea of revolution born out of a staunch desire to live that stirred my embers. This is both for April 24 and May 28.

 

Fragile wings lift the bloody souls of the dead
The children, emaciated and the newborn, unfed
It seems that help has slowed, but time itself sped
And the heartless cowards, long ago have fled.
The night has swept in, the cold spread across scorched lands
The essence of an entire nation creates the undead bands
Naked nails hammered into devout Christian hands
Infernos licking up the corpses, not a single creature stands.
The screams of the dead have long since ceased
The lust for vengeance steadily increased
The heart beats steadily in the shells of the deceased
The barbarians of the past brought out the beast.

The World Has Yet to Shed its Tears…

A 17 year old’s battle against the injustice of denial

 

Slaughter and famine took hold of a race
as barbaric forces sought to destroy a culture’s base
as the powers of this world hushed up this case
the world refused to shed its tears

Mothers and daughters taken unbidden
as children are shot or in harems hidden
corpses battered, the souls to God given
and yet the world will not shed its tears

Bloated corpses lined the Euphrates
while the scorching sun the exposed skin grates
as the Devil has determined a whole race’s fates
the world does not shed its tears

Men fought for years and continue still
the youth of this thriving nation won’t rest until
that cruel enemy accepts its sins
and the youth of this nation fights and wins

But for now,
the world has yet to shed its tears

Tribute

A 16 year old’s amateur prose dedicated to the Armenian Genocide

Shattered ruins mark evidence
of a race that had once thrived
before savages from the East
to our Caucasia did arrive
bloodbaths for them seemed common
as on and on they killed
a zealous massacre emerged
as this was what their God had willed
Slewn corpses lined the land
one that once bore life’s fruit
but now that fruit had withered and died
as farmers were taken as soldiers, recruit
Creatures of the wild that once there lived
ran off in the world never to return
as females would hide their faces
from Turkish men so cruel and stern
weeping’s heard form every home
as tears flowed down so free
for the men of every home and family
should join the army they did decree
barbarian tribes that knew no good
conspired against a race in whole
The poor became victims to petty thefts
though from the wealthy, all they stole
the nation dawdled as it lost its head
when intellectuals herded as sheep were shot
families looted, unmercifully ransacked it all
slaughtered the men for Turks had fought
fallen to its knees sobs racked the nation
as victims were cursed as an infidel creation
bloody days of fear, full of desolation
as the world was blind to the barbaric infraction
grief would grip its people for 50 years’ duration

Armenian Literature: Hamo Sahyan

Ախր ես ինչպես վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպես ուրիշ տեղ մնամ:

Ախր ուրիշ տեղ հայրեններ չկան,
Ախր ուրիշ տեղ հորովել չկա,
Ախր ուրիշ տեղ սեփական մոխրում
Սեփական հոգին խորովել չկա,
Ախր ուրիշ տեղ
Սեփական բախտից խռովել չկա:

Ախր ես ինչպես վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպես ուրիշ տեղ մնամ:

Ախր ուրիշ տեղ
Հողի մեջ այսքան օրհնություն չկա,
Այսքան վաստակած հոգնություն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ ձյունի մեջ՝ արև,
Եվ արևի մեջ այսքան ձյուն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ տեղահան եղած,
Եկած ուսերով Արագած սարի
Ուսերին հենված Սասնա տուն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ
Ամեն մի քարից, առվից, ակոսից
Իմ աչքերով իմ աչքերին նայող
Մանկություն չկա

Ախր ես ինչպես վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպես ուրիշ տեղ մնամ,
Ախր ես ինչպես ապրեմ առանց ինձ: